வசதி: சிறுகதை

குழந்தைகள் விளையாடுவதை பார்ப்பதே அவளுக்கு ஒரு பொழுதுபோக்கு. தன் வீட்டு மாடியில் இருந்து அவர்கள் பந்தாடுவதை மணிகணக்காக பார்க்க முடியும் அவளால். ஆனால் இன்னும் ஒரு மாதத்தில் இதெல்லாம் போய் விடுமே என்று மனம் வருந்தியது. புது வீடு கட்டியாயிற்று. இந்த இடத்தை விட இன்னும் வசதியான இடம். வீடும் பெரிது. பார்த்து பார்த்து, ஒவ்வொரு கல்லாக கட்டிய வீடு. அக்கம்பக்கத்தில் குழந்தைகள் இருப்பார்களா என்று தெரிய வில்லை. இருந்தாலும் இந்த மாதிரி வந்து விளையாடுவார்களா? இல்லை கம்ப்யூட்டர் கேம்ஸ், டிவி என்று வீட்டிலேயே அடைந்திருப்பார்களா?


ஒரு மாதம் கழித்து வீடு மாற்றியாகி விட்டது. பரீட்சை நேரம், அதனால் குழந்தைகள் இருப்பதும் இல்லாததும் தெரியவே இல்லை. ஆனால் சில நாட்களில் சத்தம் கிளம்ப ஆரம்பித்தது. பெண்கள் கயிறை வைத்து குதிப்பது... பசங்கள் பந்தை வைத்து விளையாடுவது.

வெளியில் ஓடி வந்து பார்த்தாள். சிரித்துக்கொண்டே நின்றிருந்தாள். அந்த பந்து வீட்டுச்சுவரை தாண்டி உள்ளே விழுந்தது. அவள் மனம் பக்கென்றது. அந்த ஜன்னல் கண்ணாடிக்கே எவ்வளவோ நூறு செலவாயிற்று!

"ஆன்டி," என்று ஒரு பையன் மேலே பார்த்தான்.

"எடுத்துக்கோ. ஆனா இனிமே இந்த பக்கம் அடிக்கக்கூடாது, சரியா?" என்று எச்சரித்தாள்.

"ஓகே" என்று அந்த பையன் உள்ளே வந்தான். ஐயோ! அவள் ஆசையாக வைத்த செடிகள் மீதெல்லாம் நடந்து நாஸ்தி செய்ய போகிறான்! ஓடி கீழே வந்தாள். "நானே எடுத்து தரேன்" என்று அவனை வாசலிலேயே நிறுத்தினாள்.

இரண்டு நாள் இதே மாதிரி ஆயிற்று. அவர்களுடைய கார் வேற சில நேரங்களில் வாச பக்கத்தில் நிற்கும்.

"இந்த பக்கம் விளையாடாத. அந்த பக்கம் போ," என்று விரட்டிநாள்.  "உங்க வீட்டு பக்கம் போங்க. ஏன் இங்க வெளயாடறீங்க!" என்று கோபித்துக்கொண்டாள். பார்த்து பார்த்து கட்டின வீடு. விலை உயர்ந்த கார்!  இதற்க்கெல்லாம் இந்த குழந்தைகள் சேதம் செய்தால் யார் ஈடு கட்டுவது! பொருப்பே  இல்லாத பெற்றவர்கள். வீட்டிலேயே எதையாவது விளையாட வைக்க வேண்டியது தானே! என்று புலம்பத் தொடங்கினாள்.